En toen zaten we ineens thuis. Wat eerst even leek te gaan duren, duurt nu al een tijdje. Op zich gaat het prima thuis. We redden ons en er zijn mensen die het veel moeilijker hebben. Dat realiseren mijn vriend Thomas en ik ons goed.
Inmiddels is er een extra bureau geïnstalleerd en een soort van werkprivé-ritme ontstaan. Wat we wel beginnen te missen is het sociale contact. We spraken in pré-coronatijd veel familie, vrienden, collega’s, kennissen etcetera. Met het begin van de lockdown was dat contact ineens heel anders. Nu videobellen we er gelukkig ook aardig op los, maar we vonden het nog niet genoeg.
Daarom ondernamen we actie. We besloten ruim 100 koekjes te bakken en die per 6 af te leveren in onze omgeving. Het leverde een mooie fietstocht in Leiden op en veel leuke gesprekken. Allemaal op 1,5 meter afstand natuurlijk. Sommige mensen leken niet thuis te zijn of deden niet open. Daar legden we de koekjes op de deurmat of we propte ze door de brievenbus. Later leverde dat weer een belletje of een Whatsappje op. Kortom: we hebben ons er aardig mee vermaakt. Wij komen die lockdown voorlopig wel door!
